Συν Ένα

Σας δίνω τη λέξη 'μωρό'
Η πρώτη λέξη που θα σας έρθει στο μυαλό (μετά το επιφώνημα 'α πα πα') μάλλον θα είναι 'κλάμα'.

Είναι μια γενική αλήθεια ότι τα μωρά κλαίνε. Δεν μπορείς να τα κάνεις να μην κλάψουν και δεν υπάρχει γιατρικό κατά του κλάμματος... Είναι σαν να προσπαθείς να σταματήσεις μια Ελληνίδα μάνα να σε ρωτήσει αν έφαγες και να σου λέει μονίμως να ντύνεσαι καλά μην κρυώσεις.
Είναι αναπόφευκτο λοιπόν.

Το κλάμα όμως στα μωρά είναι όπως οι λέξεις σε μας, όπως αυτά που λέμε όταν θέλουμε να γκρινιάξουμε, όταν θέλουμε να πούμε πως βαριόμαστε, όταν είμαστε θυμωμένοι (εκεί κι αν λέμε λόγια...) ή όταν δεν ξέρουμε τι θέλουμε και όλα μας φταίνε! Έτσι ακριβώς είναι και τα μωρά. Αλλά για κείνα όλες οι λέξεις που λένε οι μεγάλοι γίνονται ένα μεγάλο κλάμα...

Το κλάμα του μωρού σε μία μάνα προκαλεί μια σωματική αντίδραση, την πονάει και την ενοχλεί όχι μόνο στ'αυτιά, αλλά και στην καρδιά. Έτσι μου λέει το έτερόν μου ήμισυ και το επιβεβαιώνει ότι όντως της πιάνεται η ψυχή όταν ακούει τον γιο μας να κλαίει.

Το τι προκαλεί όμως το κλάμα σε έναν πατέρα είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Είμαι σίγουρος ότι θα υπάρχουν μπαμπάδες που το κλάμα του παιδιού τους απλά τους προκαλεί δυσφορία, πονοκέφαλο, θυμό και άλλες τέτοιου είδους αντιδράσεις, ειδικά αν το χτύπημα τους πετύχει όταν προσπαθούν να κοιμηθούν. Εμένα πάλι το κλάμα του γιου μου με κάνει να θέλω να μάθω τι έχει, τι τον πειράζει και να το λύσω, να τον κάνω να νιώσει καλύτερα, να τον ηρεμήσω και να τον γλυκάνω.

Έχω μάθει να 'διαβάζω' το κλάμα του (ή τουλάχιστον ακομη το μαθαίνω, αλλά βρίσκομαι σε καλό δρόμο). Μαθαίνω να ξεχωρίζω αν κλαίει γιατί είναι κουρασμένος και θέλει να κοιμηθεί και αντί να κλείσει τα μάτια του και να κοιμηθεί, χαλάει τον κόσμο και κάνει σαν δαιμονισμένος, αν κλαίει από την μεγάλη του πείνα ή αν κλαίει γιατί τρόμαξε από κάτι ή κάποιον. Αν είναι βρεγμένος ή χ€σμ€νος ούτε που τον νοιάζει και αυτό είναι ίσως κάτι που άλλα μωρά δεν το κάνουν (ο δικός μου είναι ξεχωριστός, το ξέρω).

Βέβαια υπάρχουν και οι στιγμές που το κλάμα απλά έχει από πίσω του κάποιον ανεξήγητο λόγο που το μόνο που μου προκαλεί είναι θυμό και πόνο που δεν μπορώ να βοηθήσω το μωρό μου να νιώσει καλύτερα. Ειδικά όταν ήταν αρρωστούλης και περάσαμε εγώ και η μάνα του 4-5 μέρες με υστερικά κλάματα κάθε βράδυ και δύσκολα μπορούσαμε να τον ηρεμήσουμε. Εκεί ένιωσα τόσο άχρηστος και από τα κλάματά του κόντεψα να βγω στους δρόμους φωνάζοντας. Ένιωσα ακριβώς αυτή τη σωματική αντίδραση στο κλάμα που ίσως να νιώθει η μάνα όπως ανέφερα παραπάνω. Ίσως να είμαι πολύ ευαίσθητος, αλλά δεν υπάρχει χώρος και λόγος να 'μετριάσεις' την ευαισθησία σου σε ό,τι αφορά το παιδί σου και ποτέ δε θέλω να πάψω να είμαι ευαίσθητος με το παιδί μου.

Και μέχρι την ημέρα που θα αρχίσει να μιλάει θα πρέπει να μάθω όλο και καλύτερα να καταλαβαίνω τη δική του γλώσσα του κλάματος για να τον απαλλάσω από τις δυσφορίες του. Αυτή είναι η δουλειά του γονιού και γίνεται όλο και πιο δύσκολη όσο μεγαλώνει το παιδί, οπότε το καθήκον μου είναι να αρχίσω να εναρμονίζομαι από τώρα.