Από τον Bill Kats
“Ils sont fous, les français!!”
Βράδυ Πέμπτης 23/04 Rennes, Γαλλία
Ήρθε και αυτή η Πέμπτη (και πέρασε…) και όπως κάθε Πέμπτη, η «μέρα των φοιτητών» όπως αποκαλείται εδώ στα μέρη μας, το βράδυ βγήκαμε να τα πιούμε. Όλα κυλούσαν ομαλά, πηγαίναμε από μπαρ σε μπαρ στη rue de la soif (‘δρόμος της δίψας’ στα Γαλλικά), όπως κοροϊδευτικά αποκαλείται (φημισμένη οδός στη Rennes για τα πολλά μπαράκια και την ατελείωτη κατανάλωση αλκοόλ και των γνωστών αποτελεσμάτων – ένα πράγμα όπως οι τουρίστες το καλοκαίρι στη Ρόδο). Γνώρισα και κάποια άτομα εκείνη τη βραδιά και πίναμε μαζί τις μπύρες μας, οι οποίες μάλιστα προσφέρονται σε μεγάλες ποσότητες και είναι αρκετά φθηνές!
Προχωράμε από μπαρ σε μπαρ, αλλά στεκόμαστε στο δρόμο, την περιβόητη rue de la soif (rue st-michel λέγεται κανονικά) και βλέπουμε γύρω μας διάφορους μεθυσμένους, αστείους τύπους να περιφέρονται χαμένοι, αλλά με το μπουκάλι στο χέρι πάντα. Για την ακρίβεια, εκείνο το βράδυ είδα κάτι πρωτότυπο: ένας τύπος είχε το κρασί του σε ένα σακίδιο όπως αυτά που βάζουμε τον ορό στα νοσοκομεία, αλλά του έπεφτε συνέχεια επειδή δεν μπορούσε να το κρατήσει (ε, ήταν και βαρύ, τι να κάνουμε χαχα!!) και καθώς προσπαθούσε να μας μιλήσει, εγώ κοιτούσα το κρασί και σκεφτόμουν πως θα πέσει όλο πάνω μας (είχε προηγηθεί «επίθεση» με ποτήρι κατά πάνω μας και η περίφημη ατάκα του τύπου αυτού αμέσως μετά: «δεν έσπασε, δεν έσπασε χαχα!!»). Πιο δίπλα ένας άλλος, ηλικιωμένος τύπος να μιλά με τον εαυτό του και να δείχνει πολύ χαρούμενος. Λίγο αργότερα τον πέτυχα να προσπαθεί να στρίψει ένα τσιγάρο, αλλά ήταν πρακτικά αδύνατο…
Η ώρα περνά, έχουμε πάει σε αρκετά μπαρ και έχουμε πιει πολύ (εγώ αρχίζω να μιλάω και να γελάω πολύ περισσότερο απ’ ότι συνήθως) όταν φτάνουμε τελικά σε ένα «after» (μέχρι τις 3 χα!! – ασχολίαστοι οι Γάλλοι) και μιλάμε με διάφορους φοιτητές απ’ όλο τον κόσμο. Μια κοπέλα μου ζητά να την πάω σπίτι γιατί ήταν κουρασμένη, οπότε μαζί με ένα φίλο ξεκινάμε, περνώντας από την πλατεία st-michel και συνεχίζοντας στη rue de la soif, ώστε να φτάσουμε στο σπίτι που ήταν πιο κάτω. Ακούγαμε ήδη θορύβους από κόσμο, αλλά νομίζαμε πως ήταν κάτι φυσιολογικό, αφού αρκετά βράδια (και ειδικά Πέμπτες) γίνονται αυτά. Προχωράμε αμέριμνοι στην πλατεία, όταν ξαφνικά βλέπουμε διάφορους τύπους να φωνάζουμε κάποιον, αλλά δεν βλέπαμε.
Βράδυ Πέμπτης 23/04 Rennes, Γαλλία
Ήρθε και αυτή η Πέμπτη (και πέρασε…) και όπως κάθε Πέμπτη, η «μέρα των φοιτητών» όπως αποκαλείται εδώ στα μέρη μας, το βράδυ βγήκαμε να τα πιούμε. Όλα κυλούσαν ομαλά, πηγαίναμε από μπαρ σε μπαρ στη rue de la soif (‘δρόμος της δίψας’ στα Γαλλικά), όπως κοροϊδευτικά αποκαλείται (φημισμένη οδός στη Rennes για τα πολλά μπαράκια και την ατελείωτη κατανάλωση αλκοόλ και των γνωστών αποτελεσμάτων – ένα πράγμα όπως οι τουρίστες το καλοκαίρι στη Ρόδο). Γνώρισα και κάποια άτομα εκείνη τη βραδιά και πίναμε μαζί τις μπύρες μας, οι οποίες μάλιστα προσφέρονται σε μεγάλες ποσότητες και είναι αρκετά φθηνές!
Προχωράμε από μπαρ σε μπαρ, αλλά στεκόμαστε στο δρόμο, την περιβόητη rue de la soif (rue st-michel λέγεται κανονικά) και βλέπουμε γύρω μας διάφορους μεθυσμένους, αστείους τύπους να περιφέρονται χαμένοι, αλλά με το μπουκάλι στο χέρι πάντα. Για την ακρίβεια, εκείνο το βράδυ είδα κάτι πρωτότυπο: ένας τύπος είχε το κρασί του σε ένα σακίδιο όπως αυτά που βάζουμε τον ορό στα νοσοκομεία, αλλά του έπεφτε συνέχεια επειδή δεν μπορούσε να το κρατήσει (ε, ήταν και βαρύ, τι να κάνουμε χαχα!!) και καθώς προσπαθούσε να μας μιλήσει, εγώ κοιτούσα το κρασί και σκεφτόμουν πως θα πέσει όλο πάνω μας (είχε προηγηθεί «επίθεση» με ποτήρι κατά πάνω μας και η περίφημη ατάκα του τύπου αυτού αμέσως μετά: «δεν έσπασε, δεν έσπασε χαχα!!»). Πιο δίπλα ένας άλλος, ηλικιωμένος τύπος να μιλά με τον εαυτό του και να δείχνει πολύ χαρούμενος. Λίγο αργότερα τον πέτυχα να προσπαθεί να στρίψει ένα τσιγάρο, αλλά ήταν πρακτικά αδύνατο…
Η ώρα περνά, έχουμε πάει σε αρκετά μπαρ και έχουμε πιει πολύ (εγώ αρχίζω να μιλάω και να γελάω πολύ περισσότερο απ’ ότι συνήθως) όταν φτάνουμε τελικά σε ένα «after» (μέχρι τις 3 χα!! – ασχολίαστοι οι Γάλλοι) και μιλάμε με διάφορους φοιτητές απ’ όλο τον κόσμο. Μια κοπέλα μου ζητά να την πάω σπίτι γιατί ήταν κουρασμένη, οπότε μαζί με ένα φίλο ξεκινάμε, περνώντας από την πλατεία st-michel και συνεχίζοντας στη rue de la soif, ώστε να φτάσουμε στο σπίτι που ήταν πιο κάτω. Ακούγαμε ήδη θορύβους από κόσμο, αλλά νομίζαμε πως ήταν κάτι φυσιολογικό, αφού αρκετά βράδια (και ειδικά Πέμπτες) γίνονται αυτά. Προχωράμε αμέριμνοι στην πλατεία, όταν ξαφνικά βλέπουμε διάφορους τύπους να φωνάζουμε κάποιον, αλλά δεν βλέπαμε.
Παντού γύρω ένα βομβαρδισμένο τοπίο, μπουκάλια, ποτήρια, τσιγάρα, καμμένα πράγματα (!) κουβέρτες (ντοιγκ!) και εμείς να αναρωτιόμαστε τι να γίνεται. Εν ριπή οφθαλμού, πετάγονται 5 αστυνομικοί από το πουθενά και βαράνε ένα παιδί που βρισκόταν μπροστά μας! Τον παίρνουν και σε 1 δευτερόλεπτο έχουν εξαφανιστεί προς άγνωστη κατεύθυνση! Εμείς να έχουμε κοκαλώσει (εγώ να γελάω και να μην μπορώ να καταλάβω τι γίνεται μετά από τόσα ποτά…) και να λέμε τι συμβαίνει…!Αμέσως μετά βλέπουμε άλλους 5 (νομίζω) αστυνομικούς να εμφανίζονται από δεξιά, να πετάνε δακρυγόνα και να ψεκάζουν με σπρέι τον κόσμο!!
Ένας παππούς βρισκόταν στη μέση της πλατείας (ξανά-ντοιγκ!) και αρχή της οδού, μεθυσμένος να του πετάνε σπρέι στα μάτια! Τελικά αποφασίσαμε να τρέξουμε, καθώς η κατάσταση γινόταν χειρότερη, να τσούζουν ήδη τα μάτια των άλλων 2 (εγώ περιέργως ήμουν καλά αρχικά!) και να αποφεύγουμε μπουκάλια που εξφενδονίζονταν στον αέρα, μεθυσμένους να βρίζουν τους αστυνομικούς και εκείνοι με τη σειρά τους να προσπαθούν να επιβάλλουν την τάξη… Η κατάστασή μας χειροτέρευε, τα μάτια δάκρυζαν και πονούσαν, το στόμα μούδιαζε και να μην μπορούμε να δούμε καλά, στο δρόμο για το σπίτι. Όταν τελικά φτάσαμε, μας πήρε αρκετή ώρα μέχρι να συνέλθουμε (και άφθονο νερό!). Τα μάτια ήταν κόκκινα για αρκετή ώρα και μείναμε να κοιταζόμαστε και οι 3, μη ξέροντας πως τα καταφέραμε να βρεθούμε στο επίκεντρο σχεδόν των φασαριών! Πάλι καλά που δε γύρισε μόνη της η κοπέλα σπίτι…
Δεν καταλάβαμε ακριβώς για ποιο λόγο έγινε όλο αυτό, αλλά στην επιστροφή, στο λεωφορείο αργότερα ρώτησα ένα παιδί και μου είπε ότι έβαλαν φωτιά κάποιοι και ήρθε η αστυνομία, αλλά δεν κατάλαβα πολλά επειδή είχε πιει και αυτός και δεν μπορούσε να σκεφτεί και πολλά πράγματα εκείνη την ώρα… Πάντως ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία που θα τη θυμάμαι και θα γελάω, παρ’ όλη τη σοβαρότητα της κατάστασης!
Υ.Γ. Αν εμείς πάθαμε αυτά που πάθαμε με μόνη επαφή των ουσιών με τον αέρα, ο καημένος παππούς τι να έπαθε;;;; (κλαψ!)
Αποκλειστικό ρεπορτάζ από την Rennes της Γαλλίας για το Ρ² φυσικά!
No comments:
Post a Comment