Ο ΖΖ είδε...
Αυτά που είδα έχουν κυρίως να κάνουν με την αγγλική τηλεόραση, μια που από την ελληνική βλέπω τα επεισόδια που δεν είχα δει από το LAPD και αφού τα δω κι αυτά θα ξαναπιάσω το ‘Ευτυχισμένοι μαζί’ που το είχα παρατήσει κάπου στην πρώτη σεζόν του.... ξέρω... έχω πολλά να δω!
Είδα λοιπόν... το πολύ επιτυχημένο σήριαλ του ΒΒC ‘Gavin & Stacey’. Το σήριαλ αυτό ήδη έπαιξε 2 σεζόν στην βρετανική τηλεόραση και γυρίζουν τώρα την τρίτη (βέβαια, δεν είναι όπως οι ελληνικές σεζόν, μια που κάθε σεζόν είναι 6 επεισόδια.... ναι κι όμως...). Το θέμα του είναι η σχέση του Gavin που είναι Άγγλος και της Stacey που είναι Ουαλή και δείχνει τις διαφορές μεταξύ των 2 λαών, Άγγλων και Ουαλών. Την παράσταση κλέβει η καταπληκτική Ruth Jones που επίσης συγγράφει το σήριαλ και παίζει την αντι-συμβατική Nessa. Τα παρακάτω βιντεάκια είναι για όποιον μπορέσει να καταλάβει, αλλά για όποιον μπορέσει έχουν τρομερό γέλιο!
Μαζί με το μεγαλύτερο μέρος του βρετανικού τηλεοπτικού κοινού είδα τον τελικό του reality show ‘The apprentice’. Πολλοί θα θυμάστε την αποτυχημένη προσπάθεια του Alpha να φέρει το show στην Ελλάδα με ‘αφεντικό’ τον Πέτρο Κωστόπουλο... Το εγχείρημα δεν περπάτησε, αλλά στην Αγγλία έχει παίξει ήδη 5 χρονιές και κάθε φορά το κοινό εθίζεται με τους παίκτες, τις αποστολές, τις ατάκες, τους κακούς, τους καλούς και τους πολύ καλούς. Εγώ είμαι μέγας fan του show και για σας ήθελα να παίξω ένα πολύ διασκεδαστικό video με το αφεντικό Sir Alan Sugar, ο οποίος φημίζεται για τον ευθύ του τρόπο. Το βιντεάκι έφτιαξε κάποιος με πολύ χρόνο στα χέρια του, μια που έκοψε και έραψε ηχητικά και οπτικά μερη από τις 5 σεζόν για να φτιάξει αυτό το ξεκαρδιστικό (για όποιον μπορέσει να καταλάβει τα λεγόμενα) βιντεάκι! Άντε και του χρόνου λοιπόν!
Ο ΖΖ διάβασε...
Ακόμη διαβάζω ένα βιβλίο που μου έκαναν δώρο συγγενείς από τη Βραζιλία (εντάξει, εξ αγχιστείας συγγενείς από τη Βραζιλία) που επειδή είναι στα πορτογαλικά μου παίρνει περισσότερο καιρό να το ροκανίσω. Το βιβλίο είναι μια μεγάλη εκδοτική επιτυχία και το όνομά του είναι ‘H κλέφτρα των βιβλίων’.
Έχω φτάσει λίγο μετά τη μέση και ευελπιστώ να το τελειώσω. Ο συγγραφέας είναι ο Μarkus Zusak, ΑυστροΓερμανός και μιλάει μέσα στο βιβλίο για την ιστορία μιας μικρούλας, της Λίζελ που μένει με τους θετούς γονείς της στην Γερμανία του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, στη Γερμανία του Χίτλερ και του Ναζιστικού κινήματος και καλλιεργεί τη συνήθεια να κλέβει βιβλία, βιβλία που πετάνε οι ναζί στη φωτιά για να τα κάψουν, βιβλία από τη βιβλιοθήκη του δημάρχου, βιβλία που τη συντροφεύουν στις περιπέτειές της με τον φίλο της τον Ρούντι (μμμ... ξέρω κάποιον με αυτό το όνομα).
Το βιβλίο είναι μεν στα πορτογαλικά, οπότε – αν και τα μιλάω και τα διαβάζω με σχετική ευκολία – δεν ‘ρέει’ στον τρόπο που το διαβάζω, αλλά η ιστορία είναι πανέμορφη και αφηγείται καταστάσεις που σε κάνουν να βλέπεις τις δυσκολίες των ανθρώπων εκείνων των χρόνων μέσα από τα μάτια μιας μικρούλας.
Το πολύ πρωτότυπο σημείο του βιβλίου είναι ότι αφηγητής είναι ο Θάνατος.... μακάβριο μεν, αλλά και πρωτότυπο.
Το προτείνω σε όσους έχουν διάθεση να διαβάσουν ένα καλό βιβλίο ξαπλωμένοι στις παραλίες αυτό το καλοκαίρι.
Ο ΖΖ άκουσε...
Στο ‘άκουσε’ έχω αρκετά πράγματα να μοιραστώ για τον Ιούνιο, μπορώ να πω με χαρά, μια που για μήνες δεν είχα ακούσει κάτι της προκοπής (από τον Δεκέμβριο ήταν θαρρώ και την κυκλοφορία των album ‘Απαγορευμένο’ και ‘Καινούργια εγώ’).
Τον τελευταίο μήνα όμως άκουσα 2 καταπληκτικά album!
Το πρώτο είναι το καινούργιο album των Green Day ‘21st Century Breakdown’. Ένα όχι συμβατικό album, μια που είναι δομημένο σαν ροκ όπερα και τα τραγούδια πολλές φορές δεν ακολουθούν τη δομή ‘κουπλέ-ρεφραίν-κουπλέ-ρεφραιν-γέφυρα-ρεφραιν’ αλλά αλλάζουν 2 και 3 φορές μουσική φόρμα ή μελωδίες από ένα τραγούδι επαναλαμβάνονται μέσα σε ένα άλλο. Το ζητούμενο όμως είναι αν έχει φτιαχτεί με ποιότητα και συνέπεια. Δεν είμαι ο ειδικός στα τραγούδια των Green Day, μια που ούτε ροκάς είμαι, ούτε τους άκουσα ποτέ πριν το προηγούμενο υπερ-επιτυχημένο album τους ‘American Idiot’. To καινούργιο τους album το αγόρασα επειδή μου είχε αρέσει το προηγούμενο και μπορώ να πω ότι το ‘21st Century Breakdown’ ήταν πιο ‘φιλικό’ στο δικό μου αυτί απ’ό,τι το ‘American Idiot’. Πολλά τραγούδια για μένα ξεχωρίζουν από τα 18 που υπάρχουν μεσα σε αυτό το album: ]
’21st Century Breakdown’
’21 Guns’
‘Know your enemy’
‘Restless Heart Syndrome’
‘Horseshoes and Handgrenades’
‘Viva la Gloria!’
‘See the light’.
Πολλές δυνατές κιθάρες, παθιασμένα φωνητικά, καλοί στίχοι και ένα πολύ μεστό ηχητικό αποτέλεσμα με έκαναν να ακούσω ξανα και ξανά τα τραγούδια και προς έκπληξή μου – μια που δεν ακούω τέτοιου είδους μουσική συνήθως - να τα διασκεδάσω κιόλας.
Προτεινόμενο album αυτό για μένα για το 2009.
Το δεύτερο album που άκουσα είναι από τους Manic Street Preachers τους οποίους θαυμάζω και παρόλο που δεν αποδίδουν πάντα αυτά που μπορούν, αυτή τη φορά ξεπέρασαν τις προσδοκίες μου. Το προηγούμενο album τους ‘Send away the tigers’ είχε κάποια αριστουργήματα μέσα, αλλά δεν ήταν όλο πολύ καλό. Το ‘Journal for plague lovers’ όμως έχει διαμάντια από την αρχή ως το τέλος. Οι στίχοι σε αυτό το album είναι γραμμένοι από τον Richey Edwards μέλος του group που εξαφανίστηκε πριν σχεδόν 10 χρόνια και που πριν εξαφανιστεί είχε αφήσει σε καθένα από τα άλλα 3 μέλη του group πακέτα με στίχους που είχε γράψει ανά τα χρόνια. Από αυτούς τους στίχους φτιάχτηκαν τα τραγούδια του ‘Journal for plague lovers’ και έτσι έχουν μεγάλη συναισθηματική αξία για το group. Και αυτό είναι ένα ροκ album τραγουδισμένο κατά το μεγαλύτερο μέρος του από τον frontman του group James Dean Bradfield (μόνο το τελευταίο τραγούδι ‘William’s Last Words’ είναι τραγουδισμένο από τον άλλο τραγουδιστή των Manics Nicky Wire) με το γνωστό και καθιερωμένο ύφος του: πότε οργισμένο, πότε μελωδικό και πάντα παθιασμένο. Έχω ιδιαίτερη αδυναμία στα τραγούδια τους και παρόλο που δεν έχουν την επιτυχία που τους αξίζει έξω από τη Μ.Βρετανία δεν παύουν να έχουν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Τραγούδια που ξεχωρίζω από το album:
‘Marlon J.D.’
‘This joke sport severed’
‘Peeled apples’
‘Journal for plague lovers’
‘Me and Stephen Hawking’.
Το album αυτό αξίζει να ακουστεί και να αγαπηθεί.
No comments:
Post a Comment