Συν Ένα

Πάει καιρός που δε σας βασάνισα με τις φιλοσοφικές μου αναζητήσεις στο δρόμο της πατρότητας, οπότε επέστρεψα με νέο φορτίο στις πατρικές μου πλάτες για να μοιραστώ μαζί σας σκέψεις και συναισθήματα γεννημένα από την παρουσία του γιόκα μου στη ζωή μου.

8 μήνες πέρασαν από τη γέννησή του και ο μικρός μεγαλώνει, παραμένοντας όμως μικρός, ευαίσθητος, παιχνιδιάρης, ζωηρός, θορυβώδης, και κάνοντας αισθητή την παρουσία του στη ζωή μου κάθε στιγμή που είμαι και δεν είμαι δίπλα του.

Κάθε περίοδος στη ζωή ενός ανθρώπου είναι διαφορετική, αλλά όταν μιλάμε για τα μωρά οι αλλαγές είναι ραγδαίες κάποιες φορές από τη μια μέρα στην άλλη. Ο γιος μου λοιπόν πλέον δε βάζει γλώσσα μέσα, φωνάζει, λέει λέξεις (εντάξει, όχι λέξεις, αλλά επαναλαμβανόμενες συλλαβές) και γενικά δεν έχει ησυχία (κάποιες φορές ακόμη κι όταν κοιμάται).

Με τις λέξεις, αρχίσαμε από ένα επαναλαμβανόμενο ‘μπα μπα μπα μπα μπα’ που επ’ουδενί δε σήμαινε ‘μπαμπά’, μετά προχωρήσαμε σε ένα επαναλαμβανόμενο ‘μα μα μα μα μα’ και ‘λα λα λα λα λα’. Καταλάβαμε μετά από λίγο καιρό ότι δεν καλούσε εμένα ή τη μάνα του, αλλά στη γλώσσα του τα ‘μπα μπα’ και ‘μα μα’ μπορεί να σημαίνουν οτιδήποτε από ‘αφήστε με ήσυχο’, ‘μη με βασανίζεις, δε θέλω να φάω άλλο’, ‘πού είναι το γάλα μου;’, ‘μη μου σκουπίζεις τη μύτη’ ή ‘θέλω να κοιμηθώ, αλλά δεν ξέρω πώς’, συνοδευόμενα από μια θυμωμένη και συνοφρυωμένη φάτσα.

Η αποστολή του να προσέξω το γιο μου όταν μου τον αφήνει η μάνα του για εξωτερικές της δουλειές έχει γίνει σχετικά πιο εύκολη, γιατί μαθαίνω σιγά σιγά και καταλαβαίνω το πρόγραμμά του, και τι του αρέσει και τι όχι και μαθαίνω να διαβάζω τις αντιδράσεις του, οπότε δε σκάω εγώ εκείνον κι εκείνος εμένα. Βέβαια υπάρχουν πάντα οι εξαιρέσεις και έρχονται στιγμές που δε θέλω ούτε να ακούσω τα κλάματά του και δεν ξέρω τι άλλο να κάνω πια για να τον ηρεμήσω.

Και πάνω που λες ‘α πα πα δε σε αντέχω άλλο’, μου σκάει ένα χαμόγελο, με κοιτάζει στα μάτια και απλώνει τα χέρια του στο πρόσωπό μου να το πιάσει λες και είναι το πιο αξιοπερίεργο πράγμα στον κόσμο και τότε ξεχνάω κατευθείαν το πόσο πολύ με έχει σκάσει. Κάτι τέτοιες στιγμές ζει και η γυναίκα μου, απ’ό,τι μου έχει πει. Και εκείνη έχει φτάσει κάποιες στιγμές να αναρωτιέται πώς γίνεται να σε νευριάζει τόσο πολύ κάποιος που αγαπάς τόσο, μα τόσο πολύ. Και όμως συμβαίνει!

Αλλά όταν τον βλέπω πόσο μεγαλώνει, πώς αλλάζει και γίνεται ένα μικρό ανθρωπάκι και πώς πάντα παραμένει αβοήθητος και απόλυτα εξαρτημένος από εμάς, τότε δε με ενδιαφέρει καθόλου που με φτάνει στα άκρα μου και το μόνο που απομένει μέσα μου είναι αγάπη. Η αγάπη που δεν περιμένει τίποτα από τον άλλο και το μόνο που ζητά είναι να τον βλέπει να είναι καλά και χαρούμενος. Πραγματικά με τον γιο μου είναι η πρώτη φορά που μπορώ να πω ότι ένιωσα αυτή την ανιδιοτέλεια, μια που κανείς δεν μπορεί να πει ότι δε ζητά αντάλλαγμα αγάπης από τον σύντροφό του, ακόμη κι αν τον αγαπάει πάρα πολύ. Αλλά από το μωρό σου, το παιδί σου δεν μπορείς να ζητήσεις τίποτα, απλά και μόνο παρακαλάς να είναι καλά.

Αυτά προς το παρόν... η ιστορία συνεχίζεται