They don't make them like they used to - Οδός Νεφέλης '88

Οδός Νεφέλης ’88 – Χάρις Αλεξίου

Το album αυτό κυκλοφόρησε το 1995 και απαρτίζεται από 10 καινούργια τραγούδια που έγραψε η Χάρις Αλεξίου και 2 διασκευές.

Πρόκειται για έναν δίσκο που φέρνει τη χρυσή τομή στο ποιοτικό και το εμπορικό τραγούδι, μια που περιέχει τραγούδια με πολλή ψυχή και αλήθεια, τραγουδισμένα με τον μοναδικό τρόπο όπως μόνο η Χάρις Αλεξίου ξέρει και μπορεί, που όμως αγαπήθηκε πάρα πάρα πολύ από το κοινό, το οποίο επιβράβευσε τη δουλειά αυτή με πολλές πολλές δεκάδες χιλιάδες πωλήσεις!

Ο δίσκος ανοίγει με το τραγούδι ‘Προσευχή’ με την ανδρική χορωδία και την Χαρούλα να το αφιερώνει ‘στον Μάνο’ που αργότερα κατάλαβα ότι επρόκειτο για το γιο της. Πανέμορφο τραγούδι!

Στη συνέχεια έρχονται οι μεγάλες επιτυχίες ‘Μινοράκι’, ‘Οι φίλοι’, ‘Το νου μου εσυγύρισα’, ‘Ψυχές και σώματα’ και ‘Πανσέληνος’. Ειδικά τα ‘Μινοράκι’, ‘Οι φίλοι’ και η μαγική ‘Πανσέληνος’ είναι τραγούδια πλέον κλασικά και αγαπημένα των ραδιοφώνων, δικαιολογημένα βέβαια, μια που πρόκειται για τραγούδια με πανέμορφους στίχους και με μοναδική αμεσότητα.

Το τραγούδι ‘Σύννεφα’ είναι η μία από τις διασκευές του δίσκου και πρόκειται για ένα τραγούδι του Τσιτσάνη και είναι άλλο ένα τραγούδι που πιστεύω έγινε πάρα πολύ γνωστό.

Η δεύτερη διασκευή είναι το ‘Οι άνδρες περνούν μαμά (Les homes qui passent)’ και η πρώτη του εκτέλεση ανήκει στη Γαλλίδα Patricia Kaas (ναι, αυτή που εκπροσώπησε τη Γαλλία στη φετινή Eurovision) και δίνει με πολύ άμεσους στίχους πιστεύω τη σκληρή πραγματικότητα μιας γυναίκας που είδε τους άντρες της ζωής της να περνούν και να την αφήνουν μοναχή. Οι στίχοι στα ελληνικά είναι της Αλεξίου και πρέπει να βασίζονται κατά ένα μέρος τους στους γαλλικούς στίχους του τραγουδιού.

Για μένα όμως προσωπικά το τραγούδι που μίλησε μέσα μου από την πρώτη φορά που άκουσα το δίσκο ήταν το ‘Ο άνθρωπος του κάβου’. Το τραγούδι αυτό δεν έγινε ποτέ του επιτυχία και ίσως έτσι να το νιώθω πιο ‘προσωπικό’ ας πούμε, μια που δεν μου το πλάσαρε καμία εταιρεία ή κανένα ραδιόφωνο, αλλά το βρήκα και με βρήκε από μόνο του. Πρόκειται και πάλι για ένα τραγούδι που μιλά για τη μοναξιά μιας γυναίκας, αλλά μες στην ιστορία της βάζει έναν άλλο μοναχικό άνθρωπο, τον άνθρωπο του κάβου. Για μένα οι στίχοι, η πολλή απλή ενορχήστρωση και η ερμηνεία της Αλεξίου έφτιαξαν ένα από τα πιο σπαρακτικά τραγούδια της ζωής μου και το τραγούδι αυτό είναι που κάνει το δίσκο ‘Οδός Νεφέλης ‘88’ έναν δίσκο που όμοιός του δύσκολα θα ξαναβγεί κατά τη γνώμη μου.

Να προσθέσω ότι η έκδοση cd του δίσκου είναι πανέμορφη, σε δέσιμο βιβλίου σε χρώμα λευκό που κάνει το δίσκο ακόμη πιο ιδιαίτερο.

Θα κλείσω παραθέτοντας τους στίχους του ‘Ο άνθρωπος του κάβου’ αλλά και το σημείωμα της Χαρούλας στο βιβλιαράκι του δίσκου.

Ο άνθρωπος του κάβου

Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο είν' το σπίτι του

μοναχός συντροφεμένος απ' τη λύπη του

Ήταν νέος, ήταν γέρος δε θυμάμαι πια

μα θυμάμαι πως μιλούσε μόνο στα πουλιά

Και κανένας δεν τον είχε κάνει φίλο του

πάντα μοναχός γυρνούσε με το σκύλο του

Κι όπως μάζευα κοχύλια κι άσπρα βότσαλα

ήρθαν κι έκατσαν κοντά μου δυο γλαρόπουλα

Μου 'παν να τον πλησιάσω που 'μαι μοναχή

να του φτιάξω μιαν αγάπη να μιλάει γι' αυτή

Μα η δικιά μου η αγάπη είναι η θάλασσα

για μοναδική μου φίλη την εκράτησα

Να μου τραγουδήσει πάλι την παρακαλώ

μήπως την ακούσει κι έρθει μέχρι το γιαλό.

Η μανούλα μου η γοργόνα η Μαγδαληνή

να της πω να του χαρίσει πάλι τη φωνή

Να μου πει τα μυστικά του και τα λάθη του

που τον κρύψαν απ' τους φίλους κι απ' τα πάθη του

Κι ύστερα να πλύνω τ' άστρα να του φέξουνε

νά 'ρθει πριν φανούν οι γλάροι κ' με κλέψουνε.

Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή

να μετράω τους πειρατές της κάθε χαραυγή

Και η μάνα μου δε βγαίνει κι ούτε φαίνεται

το τραγούδι μου στο κύμα μέσα πνίγεται

Την αγάπη να διαλέξω ή τη θάλασσα

απ' τις δύο ποια με πονάει δε λογάριασα

Κι έτσι ανάμεσα στις δύο τώρα αφήνομαι

μα καμιά δεν είναι δικιά μου και μαραίνομαι

Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή

να μετράω τα όνειρα της κάθε χαραυγή

Αυτά τα τραγούδια ξεκίνησαν να γράφονται γύρω στο ’88, στο νοικιασμένο σπίτι της Άλεξ, στη γειτονιά της Ακρόπολης. Όταν η σιωπή γεννούσε τους δικούς της ήχους, τα μπλοκάκια μου γέμιζαν με στίχους και πότε στην κιθάρα, πότε στο πιάνο γινόντουσαν τραγούδια. Οι πρώτοι που τα άκουσαν ήταν οι φίλοι μου. Ο Αντώνης, η Λίνα, η Αφροδίτη, η Ευγενία, ο Ηλίας, ο Πάνος και το αδερφάκι μου, ο Γιώργος. Οι άνθρωποι που με στήριξαν στην οδό Νεφέλης. Μετά ήρθε ο Σωτήρης και η παρέα γέννησε άλλους ήχους. Μου χάρισε και ένα cd της Πατρίσια Κας “Les hommes qui passent". Έγινε κι αυτό τραγούδι, απρόσμενα. Απρόσμενα ήρθε από το Νίκο και το τραγούδι του Τσιτσάνη.
Τους ευχαριστώ όλους και τους τα χαρίζω με την αγάπη μου.

Χαρούλα
Ιανουάριος ‘95