Συν Ένα

Λίγο παραπάνω από 4 μήνες έχουν περάσει από την ημέρα που γεννήθηκε ο γιος μου, αλλά η μέρα της γέννησής του είναι κάτι που δε θα ξεχάσω ποτέ μου πιστεύω. Μια εμπειρία τόσο έντονη που το μόνο νομίζω που θα ήταν πιο έντονο θα ήταν αν τον γεννούσα εγώ ο ίδιος. Αφού λοιπόν την δύσκολη δουλειά αυτή την έκανε η γυναίκα μου, εγώ ήμουν εκεί στο πλευρό της για την ψυχολογική και ηθική υποστήριξη και απ’ό,τι μου λέει η ίδια, τα πήγα καλά.

Τους πόνους της γέννας τους ένιωσε όλους εκείνη, τους ένιωσε όλους σε όλο τους το μεγαλείο, μια που δεν είχε την ευκαιρία να πάρει φάρμακα για τον πόνο (ούτε επισκληρύδιο, ούτε τίποτα....) λόγω της βραδύτητας των νοσοκόμων και της βιασύνης του γιου μας να βγει απ’την κοιλιά της. Όλο το λούκι το πέρασε μόνο εισπνέοντας αέριο γέλιου (τέτοιο δίνουν στις γυναίκες σε τοκετό εδώ να εισπνέουν για να τις ζαλίζει, αν δε θέλουν παροχή αναλγητικών) και βάζοντας τα δυνατά της. Πραγματικά, την θαύμασα για όλη τη δύναμή της, το κουράγιο της, για όλο αυτό το μεγαλείο που είναι να γεννάς το παιδί σου. Της κράταγα το χέρι, το ζούλαγε, το τράβαγε, το συνέθλιβε, αλλά ο πόνος που ένιωθα εγώ (είχα μελανιές στα χέρια μου για μέρες μετά) δεν ήταν τίποτα μπρος στον πόνο που ένιωθε εκείνη. Αλλά το έκανε όλο μόνη της! Και αυτό δεν πρόκειται να το σβήσω ποτέ από τη μνήμη μου.

Μετά από 4 βασανιστικές ώρες πόνων διαστολής και μιάμιση ώρα τρελού και οδυνηρού σπρωξίματος (δεν την είχα ξαναδεί σε χρώμα μωβ τη γυναίκα μου, αλλά το είδα κι αυτό....) βγήκε ο γιος μου στον κόσμο...

Το συναίσθημα όταν τον πρωτοείδα ήταν τουλάχιστον εξωπραγματικό, πραγματικά έξω και πέρα από όλα αυτά που έχω ζήσει στη ζωή μου. Να γνωρίζεις έναν άνθρωπο από τη στιγμή που γεννιέται και όχι μόνο αυτό, αλλά να ευθύνεσαι εσύ για τη δημιουργία του είναι από μόνο του τόσο βαρύ, αλλά και τόσο μα τόσο εκπληκτικό!
Βγήκε και έκλαιγε απελπισμένα, με κοίταζε τρομαγμένος ο μικρός μου, δεν ήξερε τι συνέβαινε, γιατί έπρεπε να αναπνεύσει ξαφνικά, τι ήταν όλα αυτά που έβλεπε θολά γύρω του, τι γινόταν... η πραγματικότητα ότι αυτός ήταν ο γιος μου έπεσε πάνω στο κεφάλι μου κάνα τεταρτάκι αφού γεννήθηκε και τον έβλεπα μέσα στην αγκαλιά της μάνας του και τότε συνειδητοποίησα ότι αυτός ήταν μέσα στην κοιλιά της όλο αυτό τον καιρό, αυτός ήταν η σκιά στα υπερηχογραφήματα, αυτός ήταν οι κλωτσιές μες στην κοιλιά της, αυτός ήταν ο τρίτος συγκάτοικος του σπιτιού μας.

Εκείνη τη στιγμή δεν είχα ιδέα πώς θα ήταν να είμαι ο πατέρας του, αλλά ήξερα ότι μόλις είχα παραλάβει το ωραιότερο και πιο βαρυσήμαντο δώρο ever.

Από τη στιγμή που γεννήθηκε και σχεδόν ολόκληρη την πρώτη μέρα της ζωής του την πέρασε κοιμισμένος και τιναζόταν συνέχεια στον ύπνο του και αναρωτιόμασταν συνέχεια με τη μάνα του τι όνειρα και τι εφιάλτες θα μπορούσε να έχει ένα τόσο μικρό πλάσμα και τόσο καινούργιο στον κόσμο; Τι ήξερε από τον κόσμο και τι έβλεπε στον ύπνο του; Ίσως το σοκ και μόνο της γέννησης να ήταν αρκετό για να τον κάνει να τραντάζεται κάθε λίγο και λιγάκι και να ρίχνει κλαματάκια από το πουθενά.

Μας βασάνισε να πιει 30ml γάλα την πρώτη μέρα καθώς η μάνα του δεν είχε ακόμη γάλα να τον θηλάσει και τότε άρχισα να νιώθω τη μεγάλη ευθύνη της πατρότητας. Να του δώσεις το φαγητό του, να τον τυλίξεις να μην κρυώνει, να του φορέσεις γαντάκια για να μην χαρακώνει το πρόσωπό του με τα νύχια του κάθε φορά που τίναζε ακανόνιστα τα χέρια πάνω στα μούτρα του (κι έκλαιγε μετά από τον ξαφνικό πόνο μην ξέροντας τι του συνέβαινε).

Όπως μου έλεγε πάντα κι η μάνα μου ‘μικρά παιδιά, μικρά βάσανα, μεγάλα παιδιά, μεγάλα βάσανα’ και αυτό έχω πάντα μέσα στο μυαλό μου κάθε ώρα και μέρα που περνάει όντας πατέρας. Δύναμη θέλει, γερά νεύρα και πάνω απ’όλα συναίσθηση της υπεύθυνης θέσης που έχω στη ζωή του.

Όσο ζω, μαθαίνω.