This movie won the Best Foreign Film Oscar in the 2009 awards and comes far away Japan. It tells the story of Daigo, an ambitious cellist who is suddenly left unemployed and forced to re-think his life. The change brings him and his wife back to his hometown, back to the house where he grew up with his mother after his father left them. Daigo has lost his mother and being away from the country when she died, he never had the chance to say goodbye to her and be at her funeral. In his hometown Daigo finds a new job, only an odd one: taking care of the dead in funerals.
You don't know exactly what to expect reading about the theme of the film, or at least I didn't. But the journey that this movie can take you is absolutely worth it.
There are lots of interesting points in the movie, which make it an interesting experience: the care with which Daigo and his boss prepare the dead for their funeral, the expression of grief from the relatives, the story of the departure of Daigo's father and the relationship between Daigo and his wife Mika.
Masahiro Motoki is amazing as Daigo, with great moments of expressing frustration and pain, getting used to his job, learning to appreciate its importance and fighting for the right to continue doing although the world around him shows him their clear disapproval of his line of work.
Also great is Tsutomu Yamazaki as his boss, with his austere front and the knowledge he imparts to Daigo. A fatherly figure for a man whose life missed the presence of a father.
I have to mention the beautiful direction, cinematography and music, full of the sound of... yes, you guessed it, cello!
But personally the real touch this movie left me was after it ended. The thoughts it leaves you with relating to the meaning of life, the certainty of death and the different ways people relate to the reality of their life and its facts. This does not happen often I think and this is a film that will stay with me forever.
Η ταινία αυτή κέρδισε το Oscar Ξενόγλωσσης ταινίας στα φετινά Oscar, έρχεται από την Ιαπωνία και έχει να κάνει με τον Daigo, έναν τσελίστα που μένει χωρίς δουλειά από τη μια στιγμή στην άλλη όταν η ορχήστρα με την οποία παίζει διαλύεται και αναγκάζεται να πάρει τη γυναίκα του και να επιστρέψει στην πόλη που μεγάλωσε, να ζήσει και πάλι στο άδειο πλέον πατρικό του, μετά το θάνατο της μητέρας του. Ο Daigo δε μένει άνεργος για πολύ, αλλά βρίσκει μια σχετικά ανορθόδοξη δουλειά που δε βρίσκει πολλούς από τον περίγυρό του σύμφωνους: προετοιμάζοντας τους νεκρούς για ταφή σε ένα γραφείο κηδειών.
Η ερμηνεία του Masahiro Motoki ως Daigo είναι το δυνατό σημείο της ταινίας, η ταινία άλλωστε βασίζεται στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει από τη στιγμή που αποφασίζει να δεχτεί την παράξενη δουλειά και σιγά σιγά να κατανοήσει τη βαρύτητα και σημαντικότητα της δουλειάς του για τις οικογένειες των νεκρών και εν τέλει και για τους ίδιους τους νεκρούς και το δικαίωμα να ταφεί κανείς με την αξιοπρέπεια που του αξίζει και αρμόζει.
Επιβλητική είναι επίσης η παρουσία του Tsutomu Yamazaki ως αφεντικό του Daigo με την αυστηρή του εξωτερική όψη και όλη τη γνώση που μεταδίδει στον Daigo μέσα από την επαγγελματική τους σχέση. Στον Daigo που η παρουσία του πατέρα είναι κάτι που δεν ένιωσε όσο θα ήθελε από τότε που ο πατέρας του εγκατέλειψε τον ίδιο και τη μητέρα του.
Πρέπει να αναφέρω την όμορφη σκηνοθεσία και φωτογραφία της ταινίας, καθώς και την μουσική της επένδυση με το τσέλο να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Αυτό όμως που προσωπικά μέτρησε περισσότερο στην ταινία είναι όλες οι σκέψεις που μου δημιούργησε αφού είχε τελειώσει, οι σκέψεις σχετικά με τη ζωή, το νόημά της, τη βεβαιότητα του θανάτου και τους διαφορετικούς τρόπους που ο καθένας από μας κατανοεί και βιώνει την πραγματικότητα της ζωής και των πραγμάτων που θεωρούμε δεδομένα. Κάτι τέτοιο δε συμβαίνει πάντα με πολλές ταινίες, αλλά το ένιωσα με την ταινία αυτή και πιστεύω ότι όλες οι εικόνες και τα συναισθήματα που μου δημιούργησε θα τα κρατήσω για πάντα.
No comments:
Post a Comment