Μια νύχτα μέθης & δακρύων στη Rennes...

Από τον Bill Kats

“Ils sont fous, les français!!”

Βράδυ Πέμπτης 23/04 Rennes, Γαλλία

Ήρθε και αυτή η Πέμπτη (και πέρασε…) και όπως κάθε Πέμπτη, η «μέρα των φοιτητών» όπως αποκαλείται εδώ στα μέρη μας, το βράδυ βγήκαμε να τα πιούμε. Όλα κυλούσαν ομαλά, πηγαίναμε από μπαρ σε μπαρ στη rue de la soif (‘δρόμος της δίψας’ στα Γαλλικά), όπως κοροϊδευτικά αποκαλείται (φημισμένη οδός στη Rennes για τα πολλά μπαράκια και την ατελείωτη κατανάλωση αλκοόλ και των γνωστών αποτελεσμάτων – ένα πράγμα όπως οι τουρίστες το καλοκαίρι στη Ρόδο). Γνώρισα και κάποια άτομα εκείνη τη βραδιά και πίναμε μαζί τις μπύρες μας, οι οποίες μάλιστα προσφέρονται σε μεγάλες ποσότητες και είναι αρκετά φθηνές!
Προχωράμε από μπαρ σε μπαρ, αλλά στεκόμαστε στο δρόμο, την περιβόητη rue de la soif (rue st-michel λέγεται κανονικά) και βλέπουμε γύρω μας διάφορους μεθυσμένους, αστείους τύπους να περιφέρονται χαμένοι, αλλά με το μπουκάλι στο χέρι πάντα. Για την ακρίβεια, εκείνο το βράδυ είδα κάτι πρωτότυπο: ένας τύπος είχε το κρασί του σε ένα σακίδιο όπως αυτά που βάζουμε τον ορό στα νοσοκομεία, αλλά του έπεφτε συνέχεια επειδή δεν μπορούσε να το κρατήσει (ε, ήταν και βαρύ, τι να κάνουμε χαχα!!) και καθώς προσπαθούσε να μας μιλήσει, εγώ κοιτούσα το κρασί και σκεφτόμουν πως θα πέσει όλο πάνω μας (είχε προηγηθεί «επίθεση» με ποτήρι κατά πάνω μας και η περίφημη ατάκα του τύπου αυτού αμέσως μετά: «δεν έσπασε, δεν έσπασε χαχα!!»). Πιο δίπλα ένας άλλος, ηλικιωμένος τύπος να μιλά με τον εαυτό του και να δείχνει πολύ χαρούμενος. Λίγο αργότερα τον πέτυχα να προσπαθεί να στρίψει ένα τσιγάρο, αλλά ήταν πρακτικά αδύνατο…
Η ώρα περνά, έχουμε πάει σε αρκετά μπαρ και έχουμε πιει πολύ (εγώ αρχίζω να μιλάω και να γελάω πολύ περισσότερο απ’ ότι συνήθως) όταν φτάνουμε τελικά σε ένα «after» (μέχρι τις 3 χα!! – ασχολίαστοι οι Γάλλοι) και μιλάμε με διάφορους φοιτητές απ’ όλο τον κόσμο. Μια κοπέλα μου ζητά να την πάω σπίτι γιατί ήταν κουρασμένη, οπότε μαζί με ένα φίλο ξεκινάμε, περνώντας από την πλατεία st-michel και συνεχίζοντας στη rue de la soif, ώστε να φτάσουμε στο σπίτι που ήταν πιο κάτω. Ακούγαμε ήδη θορύβους από κόσμο, αλλά νομίζαμε πως ήταν κάτι φυσιολογικό, αφού αρκετά βράδια (και ειδικά Πέμπτες) γίνονται αυτά. Προχωράμε αμέριμνοι στην πλατεία, όταν ξαφνικά βλέπουμε διάφορους τύπους να φωνάζουμε κάποιον, αλλά δεν βλέπαμε.

Παντού γύρω ένα βομβαρδισμένο τοπίο, μπουκάλια, ποτήρια, τσιγάρα, καμμένα πράγματα (!) κουβέρτες (ντοιγκ!) και εμείς να αναρωτιόμαστε τι να γίνεται. Εν ριπή οφθαλμού, πετάγονται 5 αστυνομικοί από το πουθενά και βαράνε ένα παιδί που βρισκόταν μπροστά μας! Τον παίρνουν και σε 1 δευτερόλεπτο έχουν εξαφανιστεί προς άγνωστη κατεύθυνση! Εμείς να έχουμε κοκαλώσει (εγώ να γελάω και να μην μπορώ να καταλάβω τι γίνεται μετά από τόσα ποτά…) και να λέμε τι συμβαίνει…!Αμέσως μετά βλέπουμε άλλους 5 (νομίζω) αστυνομικούς να εμφανίζονται από δεξιά, να πετάνε δακρυγόνα και να ψεκάζουν με σπρέι τον κόσμο!!

Ένας παππούς βρισκόταν στη μέση της πλατείας (ξανά-ντοιγκ!) και αρχή της οδού, μεθυσμένος να του πετάνε σπρέι στα μάτια! Τελικά αποφασίσαμε να τρέξουμε, καθώς η κατάσταση γινόταν χειρότερη, να τσούζουν ήδη τα μάτια των άλλων 2 (εγώ περιέργως ήμουν καλά αρχικά!) και να αποφεύγουμε μπουκάλια που εξφενδονίζονταν στον αέρα, μεθυσμένους να βρίζουν τους αστυνομικούς και εκείνοι με τη σειρά τους να προσπαθούν να επιβάλλουν την τάξη… Η κατάστασή μας χειροτέρευε, τα μάτια δάκρυζαν και πονούσαν, το στόμα μούδιαζε και να μην μπορούμε να δούμε καλά, στο δρόμο για το σπίτι. Όταν τελικά φτάσαμε, μας πήρε αρκετή ώρα μέχρι να συνέλθουμε (και άφθονο νερό!). Τα μάτια ήταν κόκκινα για αρκετή ώρα και μείναμε να κοιταζόμαστε και οι 3, μη ξέροντας πως τα καταφέραμε να βρεθούμε στο επίκεντρο σχεδόν των φασαριών! Πάλι καλά που δε γύρισε μόνη της η κοπέλα σπίτι…
Δεν καταλάβαμε ακριβώς για ποιο λόγο έγινε όλο αυτό, αλλά στην επιστροφή, στο λεωφορείο αργότερα ρώτησα ένα παιδί και μου είπε ότι έβαλαν φωτιά κάποιοι και ήρθε η αστυνομία, αλλά δεν κατάλαβα πολλά επειδή είχε πιει και αυτός και δεν μπορούσε να σκεφτεί και πολλά πράγματα εκείνη την ώρα… Πάντως ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία που θα τη θυμάμαι και θα γελάω, παρ’ όλη τη σοβαρότητα της κατάστασης!

Υ.Γ. Αν εμείς πάθαμε αυτά που πάθαμε με μόνη επαφή των ουσιών με τον αέρα, ο καημένος παππούς τι να έπαθε;;;; (κλαψ!)


Αποκλειστικό ρεπορτάζ από την Rennes της Γαλλίας για το Ρ² φυσικά!

O ZZ είδε, διάβασε, άκουσε...

Ο ΖΖ είδε....

Βρέθηκα στο κέντρο του Λονδίνου, στο Westminster για ένα σεμινάριο μετά τη δουλειά και αντίκρυσα ένα εξαγριωμένο πλήθος, σημαίες, φασαρία, κακό, αστυνομικούς και έσπευσα να βγάλω φωτογραφίες για να σας μεταφέρω την ατμόσφαιρα....








Η διαδήλωση γίνεται με αφορμή τις απάνθρωπες βιαιπραγίες στη Σρι Λάνκα με μέλη του εθνικού γκρουπ Τάμιλ να σφαγιάζεται σε ένα μικρό κομμάτι γης με μπρος του τον στρατό και πίσω του τη θάλασσα... Η επανάσταση των Tamil Tigers έχει αφήσει πολλά θύματα για τα οποία η κυβέρνηση της Σρι Λάνκα δεν αφήνει να διαρρεύσουν πολλές πληροφορίες και φωτογραφίες, αλλά πηγές μιλάνε για πραγματική γενοκτονία.

Στο κέντρο του Λονδίνου ένας 28χρονος άνδρας από τη Σρι Λάνκα έχει αποφασίσει να πεθάνει μπροστά στη Βουλή από απεργία πείνας. Γύρω του λοιπόν συγκεντρώθηκε όλος αυτός ο κόσμος για να δείξει την οργή και αποδοκιμασία του για ό,τι συμβαίνει στην Σρι Λάνκα...

Τα συμπεράσματα δικά σας...

Ο ΖΖ διάβασε....

Μετά από αρκετή προσπάθεια - καθώς ο πραγματικά ελεύθερος χρόνος είναι πλέον πολυτέλεια για μένα - κατάφερα και τέλειωσα ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο για το τι είναι διαφορετικό στο να μεγαλώνεις αγόρια...

Το βιβλίο 'Μεγαλώνοντας αγόρια' (ή 'Raising boys' στον original τίτλο του) του Αυστραλού (νομίζω...) Steve Biddulph το οποίο έχει μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες, μια που εγώ διάβασα την πορτογαλική του έκδοση και βρήκα ότι υπάρχει και ελληνική.

Πολλές πληροφορίες μέσα, πράγματα που δεν ήξερα και με έβαλαν σε σκέψεις για το πώς μπορώ να γίνω ένας καλός γονιός για το αγόρι μου. Το βιβλίο έδειξε με πολλά διαφορετικά παραδείγματα και πραγματικές ιστορίες πώς το σώμα, ο εγκέφαλος, οι ορμόνες ενός αγοριού το καθιστούν - όπως θα περίμενε κανείς - διαφορετικό από ένα κορίτσι, κάτι που τελικά σημαίνει ότι πρέπει να κατανοήσεις πολύ καλά την ύπαρξη του αγοριού για να το βοηθήσεις όσο το δυνατόν περισσότερο στα διαφορετικά στάδια της ζωής του.

Για όποιον εκεί έξω έχει γιους, αυτό είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσετε!

Ο ΖΖ άκουσε...

... άκουσε το γιο του να κλαίει (πρωτότυπο, ξέρω... χαχα), αλλά και να βγάζει ήχους που δεν είχε ξανακούσει στη ζωή του, άκουσε ψαλμωδίες στην εκκλησία (μέρες του Πάσχα που ήταν), άκουσε τον παπά να λέει 'να περάσουν πρώτα να προσκυνήσουν οι άνδρες, μετά οι γυναίκες... πρώτα οι άνδρες...' την Μ.Πέμπτη στην εκκλησία (αυτή είναι η μοντέρνα εικόνα της εκκλησίας... μπράβο), αλλά και άκουσα και το καινούργιο τραγούδι της Πέγκυς Ζήνα... πόσα συναρπαστικά ακούσματα χωράνε μέσα σε έναν μήνα...; πολλά πολλά...

Cinema² - Watchmen

Μια αμφιλεγόμενη μεταφορά στη μεγάλη οθόνη ενός κλασικού κόμικ παίζει σε κάποιο σινεμά κοντά σας!

Δύο συνεργάτες μας είδαν την ταινία και μας δίνουν την κριτική τους για την ταινία όπως μόνο αυτοί ξέρουν!



roudi: Watchmen ή Don't-Watch-Them;;;

Τι κάνει μία ταινία καλή έως επιτυχημένη; Ένα καλό σενάριο, μια καλή
σκηνοθεσία, και οι υποκριτικές ικανότητες των ηθοποιών...Αυτά είναι τα
3 βασικά συστατικά....Τι γίνετε όταν μια ταινία δεν έχει τίποτα από
αυτά; Το Watchmen!
Σενάριο: Άθλιο! Δεν υπήρχε νόημα στο όλο σκηνικό! Όλα ήταν τραβηγμένα
πέρα απο τα ώρια της υπερβολής! Υπερήρωες που έπαιρναν γιγάντιες διαστάσεις και
συμμετείχαν στο πόλεμο του Βιετνάμ, ταξίδια Γη-Άρης και τούμπαλιν σε
κλάσματα δευτερολέπτου κτλ κτλ κτλ
Σκηνοθεσία: Για γελία και Κουραστική! Μεγάλες και βαρετές σκηνές χωρίς
τίποτα το ουσιαστικό (εδώ βοήθησε και το σενάρο βέβαια!). Σκηνές μάχης
υπό τους ήχους ατμοσφαιρικών τραγουδιών και ερωτικές σκηνές με μουσική
επένδυση το "αλληλούια"
Υποκριτική: Χλιαρές υποκριτικές ικανότητες (σε αυτή τη ταινία τουλάχιστον)
των ηθοποιών. Αν και τους δικαιολογώ και αυτούς...με αυτό το σενάριο τι
να κάνουν...

Με λίγα λόγια: 2,5 ώρες ανίας και βαρεμάρας χωρίς νόημα. Πολύ καλή ιδέα
αν θέλετε να δοκιμάσετε τις αντοχές σας.

Βαθμολογία: 0/10

*Η κριτική έγινε από την άποψη και μόνο του απλού θεατή!





xchris

ΕΙΔΑ ΚΙ ΕΓΩ ΤΟ "WATCHMEN"..


ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΚΙ ΕΝΩ Ο ΚΑΦΕΣ ΑΡΧΙΖΕ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ,ΑΝ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟ ΔΕΝ ΤΟΝ ΤΣΙΓΚΟΥΝΕΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΒΑΖΟΥΝ ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΤΗΡΙ -ΠΑΝΑΚΡΙΒΩΣ ΟΜΩΣ - ,ΝΑ ΜΑΣ ΕΡΘΕΤΕ ,Η ΒΑΡΕΜΑΡΑ ΑΡΧΙΖΕ ΝΑ ΚΟΡΥΦΩΝΕΤΑΙ
ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΥΞΟΥΣΑ ΒΑΡΕΜΑΡΑ ,ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΤΙ ΔΡΑΣΤΙΚΟ!
ΕΤΣΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΠΑΡΩ ΓΙΑ CINEMA
ΦΤΑΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ CINEMA,ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΜΙΣΑΩΡΟ,ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΛΗΡΩΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΑ ΤΟΝ ΤΣΑΜΠΕ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΔΙΔΑΞΕΙ ΠΡΙΝ ΧΡΟΝΙΑ Ο DISH ,ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΤΟ "WATCHMEN",ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
ΑΝ ΚΑΙ ΒΡΕΘΗΚΑ ΠΕΡΙΠΟΥ 30' ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ,ΒΡΗΚΑ ΘΕΣΗ ΣΤΗΝ 8η ΣΕΙΡΑ!
ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΥΡΙΟΙ ΚΑΚΕΝΤΡΕΧΕΙΣ,Η ΑΙΘΟΥΣΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΔΕΙΑ,ΜΕΣΑ ΣΕ ΛΙΓΑ ΛΕΠΤΑ ΗΤΑΝ ΣΧΕΔΟΝ ΓΕΜΑΤΗ :boom:
ΒΑΖΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΜΑΣ ΣΤΟ ΑΘΟΡΥΒΟ,ΓΙΑΤΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΚΑΚΟΓΟΥΣΤΟΙ ΔΕΝ ΕΚΤΙΜΟΥΝ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΔΑΝΤΗ ,ΤΟ ΚΑΛΑΜΑΚΙ ΣΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΤΗΣ COCA COLA (ΑΥΤΗΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ 70% ΝΕΡΟ - 30% COCA COLA ΚΑΙ ΚΟΣΤΙΖΕΙ 2ΠΛΑΣΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΠΤΕΡΩΝ ) ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΧΙ ΜΑΣ ΧΕΡΙ ΣΤΟ POP CORN (3 ΩΡΕΣ ΕΤΡΩΓΑ ΚΙ ΑΥΤΟ ΤΟ JUMBO COMBO ΤΕΛΕΙΩΜΟ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ) ΚΑΙ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΤΙΣ 15ΛΕΠΤΕΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ

ΑΣ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΣΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ
ΤΟ "WATCHMEN" ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΠΟΥ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΕΝΑ COMIC ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ '80.
ΤΟ COMIC ΑΥΤΟ ΕΧΕΙ ΩΣ ΣΕΝΑΡΙΟ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΓΕΝΙΑ ΠΡΟΣ ΓΕΝΙΑ ΑΝΑΝΕΩΝΕΤΑΙ,ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΕΣ ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΟΠΩΣ ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΛΑΣΙΚΟΙ SUPER ΗΡΩΕΣ,ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΕΝΑΝ,ΟΠΟΥ ΤΙΣ ΑΠΕΚΤΗΣΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΑΤΥΧΗΜΑ ΠΟΥ ΕΙΧΕ (ΤΙ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ).
ΙΣΩΣ Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΣΑΣ ΘΥΜΙΣΕΙ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΑΛΛΟΥΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ COMIC,ΟΠΩΣ SUPERMAN,BATMAN,CAPTAIN AMERICA,PUNISHER ΚΛΠ,ΑΛΛΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΠΩΣ Η ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΑΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ,ΑΣΧΕΤΑ ΑΝ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ ΕΘΝΙΚΟ SPORT

ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΚΙΟΛΑΣ ΣΚΗΝΕΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΟΤΙ Η ΤΑΙΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΩΜΗ .ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΑΙΜΑ,ΙΣΩΣ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΠΙΟ... COMIC-ΙΣΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΚΙ ΟΧΙ ΣΑΝ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΟ "ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ 13".ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΑ SUPER EFFECT,ΔΗΛΑΔΗ,ΑΝ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΠΟΙΑ ΜΙΚΡΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ,ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΘΕΩΡΗΣΕΙΣ ΟΤΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ 10 ΧΡΟΝΙΑ.ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ,ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΥΦΟΥΣ ΤΟΥ COMIC Η' ΚΑΠΟΙΑΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ,ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΤΟ ΒΡΗΚΑ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΚΑΛΟ,ΩΣ ΙΔΕΑ
ΑΡΧΙΚΑ ΛΟΙΠΟΝ Η ΤΑΙΝΙΑ ΔΕΝ ΣΟΥ ΚΑΝΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΕΝΤΥΠΩΣΗ,ΔΗΛΑΔΗ ΟΥΤΕ ΚΡΥΟ,ΟΥΤΕ ΖΕΣΤΟ.ΟΜΩΣ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΤΑ ΕΧΕΙΣ ΔΕΙ ΟΛΑ,ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ Ο ΠΡΟΧΩ ΚΑΙ ΣΟΥ ΒΑΖΕΙ ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ,ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΘΑ ΗΤΑΝ ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΟΣ..Η ΤΑΙΝΙΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΥΕΙ
ΦΤΑΝΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΤΟ 110ο ΛΕΠΤΟ (ΠΑΝΩ ΚΑΤΩ ΤΕΛΟΣΠΑΝΤΩΝ) ΚΑΙ ΛΕΣ ΟΤΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΤΡΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΣΤΟ CINEMA (ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΔΩ ΠΟΥ ΤΑ ΛΕΜΕ,ΑΝ ΚΑΙ ΤΟ JUMBO COMBO ΠΑΝΤΑ ΔΙΝΕΙ ΕΝΑ + ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΤΑΙΝΙΑ )
ΚΑΘΩΣ ΟΜΩΣ ΦΤΑΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ 3η ΩΡΑ,ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ (ΤΟ ΑΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΑΡΚΕΤΑ Η' ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ ΟΤΙ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΗ ΔΕΙΣ :tatiana: ,ΤΟ ΑΦΗΝΩ Σ' ΕΣΑΣ ).ΚΑΤΑ ΤΗΝ 3η ΩΡΑ ΛΟΙΠΟΝ,ΑΡΧΙΖΕΙ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΔΡΑΣΗ,ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ ΚΑΙ EFFECT,ΠΡΟΦΑΝΩΣ Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΒΑΡΕΘΗΚΕ 2 ΩΡΕΣ ΤΑ ΙΔΙΑ,ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΞΕΠΕΡΝΑ ΤΑ ΠΟΣΟΣΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΝ 2 ΩΡΩΝ,ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟ ΝΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ Η SUPER ΤΑΙΝΙΑ.ΔΕΝ ΘΑ ΠΩ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ,ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΛΑΣΩ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΤΟ ΔΟΥΝ
ΕΝΑ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΤΟ ΔΕΙΤΕ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΕΤΕ : ΠΟΥΤΣΕΣ ΜΠΛΕ

ΣΑΝ ΣΥΝΟΛΟ ΛΟΙΠΟΝ,ΘΑ ΤΗΝ ΕΛΕΓΑ ΚΑΛΟΥΤΣΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΗΣ ΕΔΙΝΑ ΕΝΑ 6.5/10

ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΜΟΥ ΘΑ ΗΤΑΝ ΝΑ ΤΗ ΔΕΙΤΕ ΣΠΙΤΙ ΣΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟ CINEMA,ΕΚΤΟΣ ΚΙ ΑΝ ΣΑΣ ΠΕΡΙΣΣΕΟΥΝ 15€

ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟ "X-MEN ORIGINS : WOLVERINE" ΦΥΣΙΚΑ,ΟΤΑΝ ΒΓΕΙ

ΓΙΑ ΤΟ Ρ²... xchris

Συν Ένα

Λίγο παραπάνω από 4 μήνες έχουν περάσει από την ημέρα που γεννήθηκε ο γιος μου, αλλά η μέρα της γέννησής του είναι κάτι που δε θα ξεχάσω ποτέ μου πιστεύω. Μια εμπειρία τόσο έντονη που το μόνο νομίζω που θα ήταν πιο έντονο θα ήταν αν τον γεννούσα εγώ ο ίδιος. Αφού λοιπόν την δύσκολη δουλειά αυτή την έκανε η γυναίκα μου, εγώ ήμουν εκεί στο πλευρό της για την ψυχολογική και ηθική υποστήριξη και απ’ό,τι μου λέει η ίδια, τα πήγα καλά.

Τους πόνους της γέννας τους ένιωσε όλους εκείνη, τους ένιωσε όλους σε όλο τους το μεγαλείο, μια που δεν είχε την ευκαιρία να πάρει φάρμακα για τον πόνο (ούτε επισκληρύδιο, ούτε τίποτα....) λόγω της βραδύτητας των νοσοκόμων και της βιασύνης του γιου μας να βγει απ’την κοιλιά της. Όλο το λούκι το πέρασε μόνο εισπνέοντας αέριο γέλιου (τέτοιο δίνουν στις γυναίκες σε τοκετό εδώ να εισπνέουν για να τις ζαλίζει, αν δε θέλουν παροχή αναλγητικών) και βάζοντας τα δυνατά της. Πραγματικά, την θαύμασα για όλη τη δύναμή της, το κουράγιο της, για όλο αυτό το μεγαλείο που είναι να γεννάς το παιδί σου. Της κράταγα το χέρι, το ζούλαγε, το τράβαγε, το συνέθλιβε, αλλά ο πόνος που ένιωθα εγώ (είχα μελανιές στα χέρια μου για μέρες μετά) δεν ήταν τίποτα μπρος στον πόνο που ένιωθε εκείνη. Αλλά το έκανε όλο μόνη της! Και αυτό δεν πρόκειται να το σβήσω ποτέ από τη μνήμη μου.

Μετά από 4 βασανιστικές ώρες πόνων διαστολής και μιάμιση ώρα τρελού και οδυνηρού σπρωξίματος (δεν την είχα ξαναδεί σε χρώμα μωβ τη γυναίκα μου, αλλά το είδα κι αυτό....) βγήκε ο γιος μου στον κόσμο...

Το συναίσθημα όταν τον πρωτοείδα ήταν τουλάχιστον εξωπραγματικό, πραγματικά έξω και πέρα από όλα αυτά που έχω ζήσει στη ζωή μου. Να γνωρίζεις έναν άνθρωπο από τη στιγμή που γεννιέται και όχι μόνο αυτό, αλλά να ευθύνεσαι εσύ για τη δημιουργία του είναι από μόνο του τόσο βαρύ, αλλά και τόσο μα τόσο εκπληκτικό!
Βγήκε και έκλαιγε απελπισμένα, με κοίταζε τρομαγμένος ο μικρός μου, δεν ήξερε τι συνέβαινε, γιατί έπρεπε να αναπνεύσει ξαφνικά, τι ήταν όλα αυτά που έβλεπε θολά γύρω του, τι γινόταν... η πραγματικότητα ότι αυτός ήταν ο γιος μου έπεσε πάνω στο κεφάλι μου κάνα τεταρτάκι αφού γεννήθηκε και τον έβλεπα μέσα στην αγκαλιά της μάνας του και τότε συνειδητοποίησα ότι αυτός ήταν μέσα στην κοιλιά της όλο αυτό τον καιρό, αυτός ήταν η σκιά στα υπερηχογραφήματα, αυτός ήταν οι κλωτσιές μες στην κοιλιά της, αυτός ήταν ο τρίτος συγκάτοικος του σπιτιού μας.

Εκείνη τη στιγμή δεν είχα ιδέα πώς θα ήταν να είμαι ο πατέρας του, αλλά ήξερα ότι μόλις είχα παραλάβει το ωραιότερο και πιο βαρυσήμαντο δώρο ever.

Από τη στιγμή που γεννήθηκε και σχεδόν ολόκληρη την πρώτη μέρα της ζωής του την πέρασε κοιμισμένος και τιναζόταν συνέχεια στον ύπνο του και αναρωτιόμασταν συνέχεια με τη μάνα του τι όνειρα και τι εφιάλτες θα μπορούσε να έχει ένα τόσο μικρό πλάσμα και τόσο καινούργιο στον κόσμο; Τι ήξερε από τον κόσμο και τι έβλεπε στον ύπνο του; Ίσως το σοκ και μόνο της γέννησης να ήταν αρκετό για να τον κάνει να τραντάζεται κάθε λίγο και λιγάκι και να ρίχνει κλαματάκια από το πουθενά.

Μας βασάνισε να πιει 30ml γάλα την πρώτη μέρα καθώς η μάνα του δεν είχε ακόμη γάλα να τον θηλάσει και τότε άρχισα να νιώθω τη μεγάλη ευθύνη της πατρότητας. Να του δώσεις το φαγητό του, να τον τυλίξεις να μην κρυώνει, να του φορέσεις γαντάκια για να μην χαρακώνει το πρόσωπό του με τα νύχια του κάθε φορά που τίναζε ακανόνιστα τα χέρια πάνω στα μούτρα του (κι έκλαιγε μετά από τον ξαφνικό πόνο μην ξέροντας τι του συνέβαινε).

Όπως μου έλεγε πάντα κι η μάνα μου ‘μικρά παιδιά, μικρά βάσανα, μεγάλα παιδιά, μεγάλα βάσανα’ και αυτό έχω πάντα μέσα στο μυαλό μου κάθε ώρα και μέρα που περνάει όντας πατέρας. Δύναμη θέλει, γερά νεύρα και πάνω απ’όλα συναίσθηση της υπεύθυνης θέσης που έχω στη ζωή του.

Όσο ζω, μαθαίνω.