Προσωπικά δεν έχω κομματικές προτιμήσεις και δεν ανήκω σε κανένα πολιτικό ρεύμα. Όπως και πολλοί ακόμα νομίζω, έχω αγανακτήσει με την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας. Υπάρχουν κάποιοι που το θεωρούν αφύσικο και παράλογο να ισχυρίζεται ένα άτομο στην δικιά μας ηλικία τέτοια αντίδραση. Τί έχουμε αντιμετωπίσει; Προσπαθούμε μήπως να αναθρέψουμε οικογένεια; Θα μείνει ακάλυπτη η επιταγή αν δεν βρούμε μέχρι την επομένη λεφτά για να καλύψουμε τα χρωστούμενα; Εν μέρει έχουν δίκαιο. Ωστόσο, από παιδιά παρατηρούμε τους γονείς μας να πνίγονται σε υποχρεώσεις και να μην τους μένει χρόνος είτε για τον εαυτό τους είτε για την οικογένειά τους.
Γιατί λοιπόν κι εμείς θα πρέπει να έχουμε μια φρενήρη ζωή και να δούμε τα χρόνια να μας προσπερνάνε; Το πολιτικό τοπίο κατ’ εμέ είναι μαύρο κι άραχνο. Δικομματισμός, υποτιθέμενη άσκουσα αντιπολίτευση και ακόμα χειρότερα υποτιθέμενη διακυβέρνηση. Διαφθορά, αισχροκέρδεια και άλλοι δεκάδες όροι που είναι μέρος της καθημερινής μας ζωής. Καμία νέα ουσιαστική πρωτοβουλία και προσπάθεια. Αντί να προοδεύουμε γυρνάμε στα χρόνια της μιζέριας και της εξαθλίωσης. Είναι μήπως τυχαίο που όλοι οι νέοι ψάχνουν ένα δρόμο διαφυγής στο εξωτερικό;
Κάποιοι ισχυρίζονται πως οι νέοι δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική. Για μένα αυτό είναι ο χειρότερος οιωνός. Όταν κάποιος εξαγριώνεται, μάχεται, βρίζει, υποστηρίζει, πολεμά, υπάρχει ελπίδα. Όταν όμως όπως συμβαίνει σε πολλούς από μας απλά αδιαφορεί, το παιχνίδι έχει χαθεί. Δεν είναι τυχαίο ότι η αποχή έχει φτάσει στα ύψη. Και τα ποσοστά δεν αντιπροσωπεύουν ούτε κατά διάνοια την εξόργιση του λαού. Και τί άλλο μπορείς να κάνεις για να την εκδηλώσεις; Να ρίξεις λευκό; Ποιο το νόημα από την στιγμή που στο τέλος θα καταμετρηθεί υπέρ του πρώτου κόμματος; Να ψηφίσεις μικρότερα κόμματα για να τονώσεις την αντιπολίτευση; Σπάνια συμβαίνει. Υπάρχουν άτομα που καταλήγουν να ψηφίσουν ένα από τα δικό μεγάλα κόμματα με την εξής λογική: Από τα δύο κακά το μικρότερο!
Σε μικρότερο βαθμό η ίδια κατάσταση επικρατεί και στις εκλογές με τα κόμματα των πανεπιστημίων. Στην δική μου σχολή αυτά τα χρόνια που φοιτώ έχουν περάσει και τα δύο βασικά κόμματα (ΔΑΠ και ΠΑΣΠ) από την διοίκηση του τμήματος. Δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά όχι μόνο μεταξύ τους αλλά γενικότερα ουσία στην ύπαρξή τους. Η παράνοια που επικρατεί δε ακόμα μεγαλύτερη. Έχει τύχει σε μένα προσωπικά να ζήσω το εξής περιστατικό. Ήταν μέρα εκλογών στο πανεπιστήμιο και εγώ είχα τη μητέρα μου στο νοσοκομείο. Φυσικά και δεν πρόκειται να άφηνα το γάμο για να πάω για πουρνάρια και τότε ήταν που η κατάσταση βγήκε εκτός ορίων. Η κοπέλα που μου έκανε την εγγραφή (και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αναφέρω σε ποιο κόμμα ανήκει γιατί τέτοια περιστατικά συμβαίνουν από όλους)είχε το θράσος να μου στείλει μήνυμα και να πει: «Θα ‘ρθεις να μας ψηφίσεις; Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου!» Την βρίζεις ή δεν την βρίζεις;
Από τη στιγμή που έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο εξαθλίωσης γενικά ως χώρα η μόνη μας ελπίδα είναι μια ριζική αλλαγή στον τρόπο σκέψης και στην παρουσία νέων ανθρώπων στην πολιτική. Δεν φτάνει πια τόσα που έχουν αρπάξει όλοι οι γερόλυκοι; Για τις επόμενες δέκα γενεές έχουν φροντίσει να εξασφαλίσουν. Οι περισσότεροι τουλάχιστον .Στο τέλος θα αφήσουν τα κόκκαλα τους στα έδρανα της Βουλής! :p Νέο αίμα στην πολιτική νέα πορεία για τη χώρα.
Και αφού έβγαλα τα εσώψυχά μου ραντεβού στο επόμενο άρθρο!
